|
Śrīmad-Bhāgavatam << Canto 7, La Ciencia de Dios >> << 9 - Prahlāda apacigua al Señor Nṛsiṁhadeva con oraciones >> <<VERSO 13 >>
sarve hy amī vidhi-karās tava sattva-dhāmno brahmādayo vayam iveśa na codvijantaḥ kṣemāya bhūtaya utātma-sukhāya cāsya vikrīḍitaṁ bhagavato rucirāvatāraiḥ
PALABRA POR PALABRA
TRADUCCION
 | ¡Oh, mi Señor!, todos los semidioses, comenzando por el Señor Brahmā, son sirvientes sinceros de Tu Señoría, que estás situado en una posición trascendental. Por lo tanto, no son como nosotros [Prahlāda y su padre, el demonio Hiraṇyakaśipu]. Tu advenimiento en esta terrible forma es un pasatiempo que realizas para Tu propio placer. Tu encarnación siempre tiene como objetivo la protección y el progreso del universo.
|
SIGNIFICADO
 | Mahārāja Prahlāda quería declarar que su padre y todos los demás miembros de su familia eran desafortunados, debido a que eran demoníacos, mientras que los devotos del Señor siempre son afortunados, pues siempre están dispuestos a seguir las órdenes del Señor. El Señor Supremo, cuando aparece en el mundo material en Sus diversas encarnaciones, cumple dos funciones: salvar al devoto, y destruir al demonio (paritrāṇāya sādhūnāṁ vināśāya ca duṣkṛtām). El Señor Nṛsiṁhadeva, por ejemplo, advino para proteger a Su devoto. Ciertamente, pasatiempos como el de Nṛsiṁhadeva no tienen por objeto suscitar el temor de los devotos; sin embargo, los devotos, debido a su sencillez y a su fe, sentían temor de la feroz encarnación del Señor. Esa es la razón de que en la siguiente oración Mahārāja Prahlāda pida al Señor que abandone Su ira.
|
|
| |