|
Śrīmad-Bhāgavatam << Canto 7, La Ciencia de Dios >> << 5 - Mahārāja Prahlāda, el hijo santo de Hiraṇyakaśipu >> <<VERSO 39-40 >>
nairṛtās te samādiṣṭā bhartrā vai śūla-pāṇayaḥ tigma-daṁṣṭra-karālāsyās tāmra-śmaśru-śiroruhāḥ nadanto bhairavaṁ nādaṁ chindhi bhindhīti vādinaḥ āsīnaṁ cāhanañ śūlaiḥ prahrādaṁ sarva-marmasu
PALABRA POR PALABRA
TRADUCCION
 | Los demonios [rākṣasas], los sirvientes de Hiraṇyakaśipu, se dispusieron entonces a herir con sus tridentes el tierno cuerpecito de Prahlāda Mahārāja. Eran demonios de rostros espantosos, colmillos afilados y barbas y cabellos rojizos como el cobre; tenían un aspecto terrorífico. Con un estruendo ensordecedor, gritando «¡Hazle pedazos!, ¡atraviésalo!», atacaron a Prahlāda Mahārāja, que, sentado en silencio, meditaba en la Suprema Personalidad de Dios.
|
SIGNIFICADO
 | Este verso no tiene significado de Su Divina Gracia A.C. Bhaktivedanta Svāmi Prabhupāda.
|
|
| |