|
Śrīmad-Bhāgavatam << Canto 1, Creación >> << 19 - La aparición de Śukadeva Gosvāmī >> <<VERSO 16 >>
पुनश्च भूयाद्भगवत्यनन्ते रतिः प्रसङ्गश्च तदाश्रयेषु महत्सु यां यामुपयामि सृष्टिं मैत्र्यस्तु सर्वत्र नमो द्विजेभ्यः
punaś ca bhūyād bhagavaty anante ratiḥ prasaṅgaś ca tad-āśrayeṣu mahatsu yāṁ yām upayāmi sṛṣṭiṁ maitry astu sarvatra namo dvijebhyaḥ
PALABRA POR PALABRA
punaḥ de nuevo; ca y; bhūyāt que así sea; bhagavati al Señor Śrī Kṛṣṇa; anante que tiene potencia ilimitada; ratiḥ atrayente; prasaṅgaḥ compañía; ca también; tat Su; āśrayeṣu de aquellos que son Sus devotos; mahatsu dentro de la creación material; yām yām dondequiera; upayāmi que yo; sṛṣṭim nazca; maitrī relación amistosa; astu que así sea; sarvatra en todas partes; namaḥ mis reverencias; dvijebhyaḥ a los brāhmaṇas;
TRADUCCION
 | De nuevo, ofreciéndoles reverencias a todos ustedes, los brāhmaṇas, oro pidiendo que, si he de nacer de nuevo en el mundo material, tenga pleno apego al ilimitado Señor Kṛṣṇa, la compañía de Sus devotos y relaciones amistosas con todos los seres vivientes.
|
SIGNIFICADO
 | Mahārāja Parīkṣit explica aquí que el devoto del Señor es el único ser viviente perfecto. El devoto del Señor no es enemigo de nadie, aunque puede que existan muchos enemigos de él. Al devoto del Señor no le gusta relacionarse con no devotos, aunque no siente animadversión hacia ellos. Él desea relacionarse con los devotos del Señor. Esto es algo perfectamente natural, porque los pájaros del mismo plumaje se mezclan entre sí. Y la función más importante del devoto es la de tener pleno apego al Señor Śrī Kṛṣṇa, el padre de todos los seres vivientes. Así como un buen hijo se comporta amistosamente con todos sus demás hermanos, así mismo el devoto del Señor, siendo un buen hijo del padre supremo, el Señor Kṛṣṇa, ve a todos los demás seres vivientes en relación con el padre supremo. Él trata de llevar de vuelta a una etapa más cuerda a los hijos arribistas del padre, y de hacerlos aceptar la suprema paternidad de Dios. Mahārāja Parīkṣit iba sin duda de vuelta a Dios, pero aunque así no fuera, el oró pidiendo un modelo de vida que constituye la senda más perfecta de todas en el mundo material. El devoto puro no desea la compañía de una personalidad tan eminente como Brahmā, sino que prefiere relacionarse con un ser viviente insignificante, siempre y cuando éste sea devoto del Señor.
|
|
| |